Adiustacja
Przygotowanie materiałów wydawniczych pod względem redakcyjnym i technicznym, polegające na usunięciu w maszynopisie lub na wydrukach usterek redakcyjnych oraz ręcznym naniesieniu dyspozycji do składania i łamania tekstu. Dyspozycje te mają formę znaków korektorskich, dopisków tekstowych. Adiustacja może dotyczyć opracowania merytorycznego, językowego (stylistycznego i ortograficznego) i techniczno-typograficznego i może być nanoszona nawet przez więcej niż jedną osobę. [1] przeważnie przez redaktora technicznego albo redaktora merytorycznego. Do głównych zadań adiustacji należy ustalanie norm wizualnych dla danego tekstu danej publikacji, dostosowywanie go do norm językowych, estetycznych, drukarskich, obowiązujących w wydawnictwie, nanoszenie wyróżnień niemerytorycznych, tzn. typowych (kursywa, pogrubienie, podkreślenie, tło tekstu itp.), wyznaczenie kroju pisma i interlinii tekstu podstawowego, oznaczanie wcięć akapitowych, w tym akapitów nagłówkowych, podtytułowych, oznaczanie indeksów górnych i dolnych, rozmieszczenia tytułów, tabel, tablic, ramek, przypisów, wyrównywanie spacjowania, wyznaczanie wielkości i umieszczenia rycin, wyznaczanie układu stron, kolumn i łamów, marginesów, paginacji cyfrowej i żywej.
etym. od łac. ad iustum – do normy - nowe do sprawdzenia [141]
ang. final manuscript proof, copy preparation, mark-up
Literatura:
[1] Cichocki, Ruczka - Słownik Poligraficzny
Przygotowanie materiałów wydawniczych pod względem redakcyjnym i technicznym, polegające na usunięciu w maszynopisie lub na wydrukach usterek redakcyjnych oraz ręcznym naniesieniu dyspozycji do składania i łamania tekstu. Dyspozycje te mają formę znaków korektorskich, dopisków tekstowych. Adiustacja może dotyczyć opracowania merytorycznego, językowego (stylistycznego i ortograficznego) i techniczno-typograficznego i może być nanoszona nawet przez więcej niż jedną osobę. [1] przeważnie przez redaktora technicznego albo redaktora merytorycznego. Do głównych zadań adiustacji należy ustalanie norm wizualnych dla danego tekstu danej publikacji, dostosowywanie go do norm językowych, estetycznych, drukarskich, obowiązujących w wydawnictwie, nanoszenie wyróżnień niemerytorycznych, tzn. typowych (kursywa, pogrubienie, podkreślenie, tło tekstu itp.), wyznaczenie kroju pisma i interlinii tekstu podstawowego, oznaczanie wcięć akapitowych, w tym akapitów nagłówkowych, podtytułowych, oznaczanie indeksów górnych i dolnych, rozmieszczenia tytułów, tabel, tablic, ramek, przypisów, wyrównywanie spacjowania, wyznaczanie wielkości i umieszczenia rycin, wyznaczanie układu stron, kolumn i łamów, marginesów, paginacji cyfrowej i żywej.
etym. od łac. ad iustum – do normy - nowe do sprawdzenia [141]
ang. final manuscript proof, copy preparation, mark-up
Literatura:
[1] Cichocki, Ruczka - Słownik Poligraficzny